Het Meer van Yusanagi

Er woelde een zacht briesje door Resi's haren, die heen en weer paradeerde langs zijn smalle gezicht. Er vielen wat lokken voor zijn ogen toen het een moment wind stil was. Onder zijn arm had hij een tekenboek, en een doosje met potloden. Even tijd voor je zelf was nooit verkeerd, het was zelfs "fijn" om even alleen te zijn. De laatste tijd ging soms wat snel, hij zakte neer bij het meer. Het was net een spiegel bedacht hij, dat gaf hem als snel inspiratie. Hij begon te schetsen, lichte strepen op het witte papier. Daarna pakte hij zijn rode potlood, en begon ook wat rode lijnen te schetsen. Tot het een spiegel vormde, met daarvoor een jongetje die met zijn vingers een bloed spoor achterliet op die spiegel. Hij was zo in zijn tekening dat hij niet doorhad dat een nieuwschierige eend naar hem toe waggelde, pas toen het beest luid kwaakte keek Resi op. Er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht, 'dag lief klein dier..,' begroete hij het beest zacht. 'Jij hebt vast honger, is het niet?' Resi legde langzaam zijn potlood en schets boek naast zich neer in het net iets te hoge gras. En taste zijn zakken af, in de hoop een stukje brood voor het arme beest te vinden. Hij vond een klein stukje appel-koek van de markt van een paar dagen terug. En gooide die naar het beest, met de woorden: 'kijk eens aan, arm dier, je ziet er zo mager uit, en dan komt die strenge winter er nog aan,' hij wist dat het een koude lange winter ging worden. Zelfs in het zuiden was dat te voelen. Winter, in die tijd waren zijn krachten op zijn hoogst. Kou en ijs. Maar de winter was soms zo bitter, voor al die kleine diertjes die het niet zouden overleven. De eend at gulzig de appel koek op, en liep toen weer luid kletterend het water in. En begon heen en weer te boberren. Zoals elke eend deed. Resi pakte zijn potlood weer, en alles was weer zoals daarnet.

Shiki vond het reizen geweldig en was van plan elk del te verkennen. Elk stukje land te zien en de geweldigste avonturen te beleven. En er dan natuurlijk me op te scheppen en ze wat heerlijk aan te dikken bij de dames. Hij grijnste even bij de gedachte en liep rustig verder.
Iets verder op zag Shiki een kleine schim zitten. Hij kneep zijn ogen samen maar zag niet veel meer dan dezelfde schim. Hij besloot iets dichterbij te komen. Bij elke stap die hij zette, leek de eerst zo vage schim, steeds meer op eens mens te lijken. Een niet al te grootte jongen was het resulaat toen hij minstens nog een metertje van hem af stond.

Resi voelde iemands ademhaling vlakbij, damn. Hij dacht dat dit een plaats was waar het echt stil was, meestal was dat zo; zat je net in je tekening. Kwam er iemand in je nek staan te hijgen. Hij draaide zich met een flits om, en keek recht in de ogen van wit harige jongen. Het bleef een tijdje stil, langzaam ging Resi's wenkbrauw omhoog, hij zette kort zijn handen in zijn zij. 'Euh.. hi?' sprak hij uiteindelijk maar, om de lange stilte te door breken. Hij vond het niet fijn als mensen achter hem gingen staan zonder wat te zeggen. Met eenden en andere dieren was dat iets anders. Hij dacht dat hij de meeste mensen wel zou kennen in het Zuiden, maar deze jongen had hij nog niet eerder gezien. Misschien ook een reiziger?

Shiki grijnste even. 'Ook hallo', zei hij met een wat spottende ondertoon. Hij keek de jongen bestuderend aan, maar kon er niet al te veel uit halen. Behalve dat hij blijkbaar zwaar geïrriteerd was door het bezoek van Shiki.
Om het nog even erger te maken ging hij naast hem zitten. Met een zucht liet hij zich naast de jongen in het gras zakken en keek naar de eend die zich zo snel mogelijk uit de voeten maakte toen Shiki's lange benen uit staken.
'Dus, woon je hier?', vroeg hij uit eindelijk toen hij rustig zat.

Het leek Resi niet zo verstandig om te gaan roepen dat hij de zoon van de slavendrijver Patrick Shadoe was, hij haalde zijn schouders op, 'neuh, ik reis een beetje rond, veel beter dan maar op een plek rond te blijven hangen, vind je niet?' hij ging nonchalant met zijn hand door zijn haar, en trapte zijn schoenen uit. 'Jij? Ik bedoel, ik sjok hier al een tijdje rond in het zuiden, maar ik heb je nog nooit gezien?'

Shiki knikte. 'Ik ben gek op het reizen', zei hij instemend. Hij liet zijn hand door het gras glijden en keek uit over het heldere water en zuchtte diep, niet wetend wat hij moest zeggen.
Gelukkig begon de jongen zelf al met praten. Hij zei iets wat hij wel vaker had gehoord. 'Klopt, ik ben een tijdje geleden naar het westen vertrokken om een zogenaamde strijder te worden', zei hij als enigsins uit leg.
Het voelde goed om weer terug te zijn in zijn thuisland. 'Ik heb jou eigenlijk ook nog nooit gezien', merkte hij wat vragend op.

'Oh, dus je bent ook opgeroepen door Maliah?' Resi bestudeerde de jongen, en glimlachte toen hij de jongen hoorden zeggen dat hij hem nog niet vaak had gezien. 'Nee dat kan kloppen,' merkte hij alleen maar droogjes op. 'Ik ben wel opgegroeid hier in het Zuiden,' hij staarde dromerig voor zich uit. Terug naar huis kon hij niet, wou hij niet. Maar toch was het soms fijn om even terug te denken aan die tijd.

Weer die naam, het kwam hem nog altijd bekend voor. Maar wat iedereen er nou mee had? 'Wie is die Maliah toch?', vroeg hij uit eindelijk maar. 'Iedereen heeft het over haar.. is dat de nieuwe pop sensatie?', vroeg hij met een wat spottende grijns.
Hij keek even terug naar de jongen, waarvan hij - nu hij zo na dacht- nog steeds de naam niet wist, voor dat hij het kon vragen, had hij zijn inval al gedaan. 'Ik ben ook in het Zuiden op gegroeid', antwoorde hij.

Resi trok een wenkbrauw op, die gast was gek. Had hij de laatste paar jaar liggen slapen of zo. Wist hij niet wie Maliah was? Ach. Het zou het niet zoveel uitmaken, hij had ook geen zin om het uit gaan leggen. 'Mijn naam is Resi,' mompelde Resi, ergens klonk een beetje trots ter wel hij zijn naam zei. Maar daar liet hij niet veel van merken. Het was asociaal om zo trots over jezelf te doen. En hij ergerde zich er zelf ook aan als mensen (vooral jongens dan) dat deden. Alsof ze alles waren op deze wereld.

Hij vond het jammer dat Resi, niet in ghing op zijn vraag. Nu wist hij nog steeds niet wie die Maliah was. Hm hij zou er nog wel achter komen.
Shiki keek om naar Resi en knikte. 'Shiki', antwoorde hij terug.
Hij keek weer terug naar het meer en slaakte een diepe zucht. Het was raar om weer terug te zijn. Raar dat niemand hem meer herkende, misschien was iedereen wel weg. Zijn familie, zijn vrienden. Hij had nog geen tijd gehad om te gaan kijken. En eigenlijk maakte het hem niet eens meer zo veel uit.

Resi schraapte zijn keel, hij wist eigenlijk niet goed iets te zeggen tegen deze jongen. Je zag meteen al dat ze grote meningsverschillen zouden hebben. De eend van daarnet kwam weer aanlopen, en keek Resi smekend aan voor nog een stukje appelkoek. Resi frunnikte nog wat in zijn zakken, en gooiden wat kruimels. Die de eend niet meer kon vinden en daarom weer terug zwom naar de andere eenden. Hier ging alles zo standaard. Heel anders dan "daar buiten", Resi dacht aan Yuriko, en het avontuurtje in de douche hokjes. Hij vond het zo fijn; om dat soort dingen met haar te doen. Maar hij had gezegd dat dat de laatste keer zou zijn, en zij stemde daar mee in. Wat was hij toch een oen om dat te zeggen. Daarna dwaalde zijn gedachtens af naar Ayase, die hij niet echt heel goed kenden. En daarna Heathcliff, zou die het nu echt gedaan hebben met Yuriko. Van de gedachtens aan Heath ging hij weer naar Shimara en Sorrow, wat ingewikkeld eigenlijk. Al die relatie's.