De Treurwilg van Magono

Net buiten het dorp Magono, bij een klein meertje staat een enorme treurwilg. Met zijn lange takken en bladeren, hangt hij gedeeltelijk in het water, waardoor er altijd kringetjes in het water te zien zijn. Men zegt dat de treurwilg er al honderden jaren staat. Maar door de jaren heen zijn er duistere sferen om de boom heen gaan hangen, waardoor er steeds minder mensen kwamen. Eerst was het een hangplek voor stelletjes, maar nu is het meer een hangplek voor duistere zielen, die hun rust nog niet gevonden hebben.

Personen: Niet meer dan 5
Regels: Minstens 3 per post

Met trage passen liep Shimara richting de wilg. Nou ja, passen, het was meer slenteren. Alsof ze liep, maar haar voeten achter zich aan sleepte. Met haar viool koffer in haar hand liep ze naar de plek toe. Altijd als ze bij die plek was, werd ze treurig. En als ze treurig was, kon je perfect op de viool spelen. Dan kreeg ze de meeste inspiratie.
Toen ze naast de wilg stond, legde ze haar koffer neer, maakte hem op en haalde voorzichtig de viool eruit. De viool glom, zoals altijd mooi, omdat ze hem elke avond oppoetste. Muziek was haar leven, dus koesterde ze het zo goed mogelijk.
Voorzichtig zette ze de kinnebak tegen haar kin aan, legde ze haar vingers op de snaren van de toets en zette ze de stof tegen de onderkant van de snaren aan. Even bleef ze voor enkele seconden zo staan, zonder zich te verroeren.
Ze dacht na bij welk lied ze zou gaan spelen. Toen ze het wist, sloot ze haar ogen en begon ze langzaam te spelen. Haar vingers lieten zich leiden door het gevoel dat ze op het moment had: verdriet.

Heathcliff was komen aanlopen toen hij de prachtige muziek hoorde. Hij had Shimara gezien, en hij wist dat ze piano speelde, maar niet ook nog eens viool? En ze was in beiden supergoed. Hij stopte bij een boom en leunde er tegen met zijn schouder. Hij grijnsde zacht, en bemoedigend. Hij wou haar niet storen, dus maakte geen geluid. Hij stond daar maar en keek naar haar. Hoe ze speelde. Hij wist niet of ze hem gezien had, maar dat maakte niet uit. Hij genoot van de zuivere klanken.

Toen Shimara klaar was, wilde ze eigenlijk beginnen met een nieuw lied, maar ze haalde de viool van haar kin af toen ze ogen in haar ogen voelde prikken. Het voelde alsof iemand met een stok in haar rug prikte, maar dan nog irritanter.
Langzaam keek ze over haar schouder naar achter. Het eerste wat haar opviel was de grijns. Die grijns herkende ze uit duizenden! 'Van alle personen die me moeten storen, kom jij net aan hupsen,' mopperde ze geïrriteerd en legde haar viool weer terug in de koffer.

Heathcliff grinnikte toen ze omkeek en om wat ze zei. Hij ging terug rechtop staan en keek haar aan. 'Ik heb jou ook gemist!' zei hij grijnzend terwijl hij naar haar toeliep. Hij keek even naar de vioolkoffer. 'Je bent echt goed, Shi!' zei hij onder de indruk, maar hij wist niet of ze blij zou zijn om van hem een compliment te krijgen. Hij grijnsde terug breed en haalde zijn hand door haar haar. Hij deed het gewoon. Waarschijnlijk werd ze razend, maar dat maakte niet uit. Hij had gewoon zin om dat te doen. 'Hoe 's alles?' Hij lachte blij.

Shimara ging met een ruk weer recht staan en streek haar haar weer glad. 'Punt 1! Noem me geen Shi meer, of ik breek je nek, punt 2! Raak me niet aan! en punt 3! Ziet het er soms uit alsof het goed gaat? Als het goed ging, zou ik lachen en ik lach niet!' Het ging helemaal niet goed. Alles leek mis te gaan op het moment en alles leek tegelijkertijd te komen ook.
Dat kon ze toch nooit allemaal regelen tegelijk? Dat zou ze toch nooit trekken?

Heathcliff grijnsde en draaide met zijn ogen. Hij had al iets droog klaar om te antwoorden, maar vergat het toen ze zei dat het niet goed ging. Ze klonk echt serieus, en nog serieuzer dan anders. Heath schrok er een beetje van en keek haar met gefronsde wenkbrauwen aan. 'Hey, wat scheelt er?' vroeg hij oprecht. Maar hij wist niet of Shimara iets tegen hem zou zeggen, of hem gewoon zou wegsturen. Hij wou echt wel helpen.

'Veel, er scheelt op het moment heel veel,' zei ze opeens heel kalm, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Maar dat was het helemaal niet! Zoveel problemen hebben was niet normaal en ze werd er doodmoe van, letterlijk en figuurlijk.
Eigenlijk had ze ook helemaal geen behoefte eraan om erover de praten. Waarschijnlijk was dat dan ook de rede dat ze praatte alsof het heel gewoon was.

Heath keek haar nog steeds gefronsd aan. 'Toch niks met Sorrow?' zei hij een beetje ongerust, maar ook wat streng. Sorrow was zijn vriend, en was dus bereid om te helpen. Hij keek snel terug wat paniekerig. 'Euhm, maar je hoeft het niet te zeggen hoor!' ratelde hij snel. Hij wou niet dat Shimara hem ging slaan als hij haar probeerde te helpen of als ze vond dat hij te opdringerig was. Waarschijnlijk was ze daar wel toe in staat.

Shimara haalde haar schouders op. 'Sorrow gedraagt zich de laatste tijd een beetje vreemd. Maar door de problemen weet hij niet eens waar ik nu ben. Dus misschien zal het hierna wat minder gaan,' zei ze met een nadenkende ondertoon.
Waarom Sorrow het niet wist, zou ze Heathcliff niet vertellen. Voorlopig dan. Misschien ooit, maar op het moment hield ze het liever nog even voor zichzelf.