Het huis van Sorrow.

Het is 1 van de reihuizen in Yusanagi. De ramen zijn bedekt met houten planken aangezien ramen geamakkelijk worden ingeslaan. Je ziet dat het ook iets groter is dan de andere reihuizen door het feit dat het vroeger een weeshuis was geweest. Nog steeds komen hier mensen onderdak zoeken, vooral kinderen. Sorrow staat dit dan ook toe aangezien er genoeg kamers zijn. Je zou het als een soort herberg kunnen beschouwen alleen is de eigenaar Florian (sorrow's pa) onlangs overleden. Nu heeft Sorrow's beste vriend, Kyru de hele boel overgenomen(wnnr Sorrow geen tijd heeft). Helaas heeft Vincent Kyru ook al het leven ontnomen dus moet de 12 jarige Lucas de boel overnemen. Je zou kunnen denken dat hij wat te jong is maar Lucas is dan ook niet zo maar een jongen. Mensen hoeven niet te betalen, alleen maar mee helpen in het huishouden is voldoende.



Personen: niet meer dan 2(Lucas en Sorrow tellen nie mee)
regels: geen gevechten binnen, tenzij sorrow ze zelf start

Sloffend liep Shimara richting het huis van Sorrow. Met de brief zowat in haar hand geklemd liep ze het opstapje op en bleef ze even stilstaan vlak voor de deur. Ze had 3 uur aan die brief gezeten en het was nog steeds niet helemaal goed naar haar zin, maar het was beter dan die andere rotzooi. Waarom was ze nou zo slecht met woorden?
Nog even vouwde ze de brief open en las ze hem nog één keer na, om zeker te zijn of ze de juiste brief had meegenomen.

Sorrow,

Waar ik voor gevreesd heb is uiteindelijk gebeurd, mijn ouders zijn gezien in het Zuiden.
Sommige zeggen dat ze opzoek waren naar verschillende personen.
Ik gok op jullie. Ik moet daarom een tijdje weg hier, zodat ze er niet achter komen wie mijn vrienden zijn en waar ik ben.
Het liefste zou ik blijven en doen alsof er niks aan de hand was, maar als er wat met jullie zou gebeuren door mij, zou ik het mezelf nooit kunnen vergeven.
Sorry dat het zo moet lopen. En alsjeblieft, doe me een lol en ga niet naar me opzoek, dat zorgt alleen maar voor eigen problemen.
Over een paar weken kom ik weer terug, dan zullen ze vast en zeker ergens anders zijn en is alles weer veilig voor een tijdje.
Ik hoop dat je het begrijpt,

Shimara

Snel vouwde ze het briefje weer dicht en klopte ze op de deur. Ze hoopte vurig dat Sorrow niet thuis was. Dat Lucas of Kyru open zou doen. Dan was het wel het makkelijks. Nou ja, Lucas was wel zo een typetje dat de brief zou gaan zitten lezen, maar het was beter dan Sorrow aantreffen. Wat zou ze dan moeten doen? Het briefje in zijn handen duwen en dan hard wegrennen? Ze had geen idee.

Lucas opende vrolijk de duur voordat Shimara de kans had gekregen om zelf noch maar aan te kloppen. Hij keek verarst maar dan verscheen zijn enge veel te vrolijke glimlach. 'oooh! Shi-chan! Wat brengt jou hier? Sorrow-san is even weg met één van de kindjes naar het Oosten geloof ik maar het is maar een uurtje reizen als je hem nodig hebt. oja! als je Kyru zoekt zal dat helaaaas niet gaan. Kyru ligt dood achter de toonbalk. Dus die 2 kun je al niet spreken. Maar ik heb momenteel niks te doen. nouja, eigenlijk moet ik boodschappen doen...' Bij die laatste woorden keek hij diep denkend naar boven. Maar waar het verder op neer kwam was dat hij de waarheid vertelde maar je zou rapper denken dat hij aan het liegen was. Dat hij gewoon weer in zijn eigen wereld een verhaal aan het verzinnen was. Het kon hem niet veel schelen of Shimara hem nu geloofde of niet. Ze zou hem momenteel wel gek verklaren zoals al de anderen. Maar dat stoorde Lucas helemaal niet. Hij vond het geweldig als mensen achter zijn rug roddelen. Ookal praten ze negatief over alles wat hij doet. Hij is er trots op dat ze over hem praten.

Shimara trok haar wenkbrauw op toen ze naar het geratel van Lucas luisterde. Eigenlijk luisterde ze niet eens goed, ze wilde opschieten dus kreeg ze de woorden maar half mee.
Ze schudde haar hoofd even kort en draaide met haar ogen. 'Het zal wel, kan je dit aan Sorrow geven dan als hij thuis is?' vroeg ze en zonder te wachten op een antwoord duwde ze de brief in zijn handen.
Eigenlijk wist ze zeker dat Lucas de brief ging lezen, zo zat hij wel in elkaar. Maar als hij erover ging praten en zeuren, ging ze toch gewoon weg?

Lucas keek nieuwsgierig naar de brief. 'ga je Sorrow-san dumpen?' Het was een gok maar ergens klonk er een zekere zekerheid in zijn stem. Lucas was vreemd. Heel vreemd dus je zou nooit kunnen weten of hij nu precies weet wat je van plan bent of gewoon maar een spel met je speelt om je gek te maken. Zonder dat hij het zelf weet lijkt hij op dat vlak wel wat op Kyryé.

Shimara keek hem lichtelijk geschrokken en raar aan. 'Wat!? Nee, natuurlijk niet,' sprak ze lichtelijk geïrriteerd. Ze had geen tijd om uitgebreid te gaan zitten kletsen met Lucas. En vooral, had ze daar geen geduld voor. Jochies zoals Lucas werkte haar op haar zenuwen, best snel. 1 woord was meestal al genoeg om haar kwaad te maken. Eigenlijk sloeg dat nergens op, maar het was gewoon een gevoel dat bij Shimara los kwam. Misschien was het omdat haar broer ook vreemd en hyper actief was.

Lucas lachte. 'arme Sorrow-San. Eerst zijn lieve papa verliezen, dan zijn beste vriend, dan komt hij te weten dat hij word achtervolgt door een psyhopaat en nu dumt zijn liefy hem' Het Leek echt allemaal grote grap voor lucas maar hij stopte al snel met lachen. 'maar je word kwaad en ik heb geen zin om met een kwaaie rosse te babbelen dus, doeidoei' Na die woorden smakte hij de deur meteen dicht en ging gezellig op zijn bed gaan zitten om die brief te kunnen lezen.

Met een geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht bleef Shimara voor de deur staan. De zenuwtrek bij haar oog kwam weer terug en ze balde woest beide vuisten. Niet die deur intrappen Shimaar, vind Lucas alleen maar grappig, houd je in, draai je om en loop dan kalm en rustig weg... Herhaalde ze in haar hoofd steeds weer opnieuw. Het was nu zaak dat ze wist hoe ze zich onder controle moest houden. Langzaam en met moeite draaide ze zich om, maar weglopen was nog even iets te moeilijk voor haar.

Lucas kwam half uit het raam hangen en keek kort zoekend om zich heen maar zag al rap een rode kop haar weg lopen. 'Hééééé! SHIIIIII-CHAAAAAAAAN! IK WIST WEL DAT JE HEM GING DUMPEN! DOEEEI! ROOIE!' Hij glimlachte breed.

De haren van Shimara veranderde opslag van kleur in vuurrood en ze begon te trillen van woede. Ze kreeg de neiging zich om te draaien en een naald op de plek waar zogenaamd het derde oog zat, op zijn voorhoofd. Maar, ze hield zich netjes in en liep gewoon weg, zonder om te kijken en hief haar hoofd wat omhoog. En nu door blijven lopen, dat zou een probleem worden.

Lucas ging weer met de slappe lach naar binnen. Shimara was geweldig om uit te lachen. Ze werd veel rapper kwaad dan Sorrow. Dat was net zo leuk. Veel mensen hier geraakten kwaad maar die mensen waren zo saai.

Met een vlot tempo liep Shimara weg van het huis. Ze moest haar agressie op iets kwijt en snel ook. Misschien ergens in het Noorden, in een woud of iets dergelijks. In elk geval moest ze hier weg, voordat ze via het raam naar boven zou vliegen en Lucas half zou vermoorden.

Lucas las heel de brief nog eens door en geraakte enorm geinteresseert door Shimara's ouders. Jap, hij wilde ze wel eens ontmoeten. Als ze net zo een vurig karakter hadden als Shimara zou het zeker weten kapot lachen worden.

-later-


Sorrow slofte met een lege blik in zijn ogen het huis in. Het bloed zat nog altijd op zijn kleren de geur van bloed omringde hem maar veel kon het hem niet schelen. Lucas kwam met een vrolijk sprongetje voor hem staan en hield de brief voor zijn neus. 'seeeeg, Sorrow-san! Shimara heeft een briefje geschreven' Daarna huppelde hij vrolijk weg naar boven.