Het kleine dorp Zularo

Huizen staan dicht bij elkaar. Kleine smalle straatjes waar kippen heen en weer hollen. Overdag spelen kinderen tikertjes of houden ze speelse gevechten met houten zwaarden. Moeders lopen met grote zakken van winkel naar winkel. Oude mensen kijken vanop hun luie schommel stoel toe naar het alledaagse leven hier. De sfeer is heel gezellig. Als je hier komt heb je meteen het gevoel dat je thuis bent.


personen: vrij

((Nee hoor van Yinza is het dorpje van Yuriko en daar wonen alleen maar drug dealers alcoholisten en moordenaars ))

(dan verander ik het wel even xd)

De nacht was gevallen. Rolluiken waren naar beneden gehaalt. Kippen waren in hun hokken knus tegen elkaar gaan liggen terwijl stilte heerste over de straten. Bladeren werden meegevoert door de wind. Ze baande zich een weg door de huizen. 1 van de kleine blaadjes lande op een tedere mannier in een steeg vlak naast 2personen. Kort daarna viel een zak vol boodschappen neer op de grond samen met bloed druppels. De stilte werd doorbreekt door het zacht gekreun van pijn. Sorrow had zijn tanden in een jonge vrouw haar hals gezet en genoot van haar bloed. Hij dronk haar bijna helemaal droog. Hij wist dat hij moest stoppen. Maar hij had al weken lang geweigert bloed te drinken. Zijn lichaam was verzwakt geraakt. Zijn honger was razendsnel gestegen. Het was alsof hij gen ontrole meer had. Haar bloed was zo heerlijk. Alsof hij nu pas echt leefde nu hij haar bloed in zijn mond proefde.

Kira liep stil, bijna geruisloos door het dorp. Ze had van dit dorp gehoord en wilde het wel eens met een bezoekje vereren. Helaas duurde de reis langer dan ze verwacht had en was het donker toen ze aankwam. Misschien was het beter dat ze terug vlog naar een plaats waar er tenminste licht brande s'nachts. Op 1 of andere manier had deze plek wat griezeligs in het donker. Ze schrok op uit haar gedachte door een plof op de grond, gevolgd door gekreun dat voor haar gevoel overal te horen moest zijn, terwijl het in werkelijkheid niks voorstelde. Kira keek omzichheen waar het gekreun vandaan kwam, ergens in een steegje zag ze 2 gedaantes. 1 Hield een slap lichaam vast, Kira bleef even verstijfd stilstaan wat moest ze in hemelsnaam doen. Ze schudde haar hoofd ze was bewapend + krachten die haar konden helpen als die gedaante zich tegen haar richte. Ze herpakte zichzelf en liep het steegje van de gedaante in, nog altijd geruisloos tot ze 1 van de gedaantes herkende. "Sorrow" zei ze zacht voor ze er erg inhad. Was, was Sorrow een bloedzuiger?!

Sorrow schrok zich dood. Hij liet de vrouw vallen. Ze leefde nog maar was veel te veel bloed verloren om het te overleven. Bloed drupte van zijn kin. Hij keek met grote ogen naar wat hij had gedaan. Hij wilde iets zeggen. Maar wat viel er te zeggen? Dit was de eerste keer dat hij iemand had gebeten. Zo lang mogelijk had hij het uitgesteld. Geen bloed drinken had hem het gevoel gegeven dat hij nog steeds een mens was, maar nu? Nu was hij dat gevoel kwijt. De geur van bloed omringde deze plek. Het maakte hem duizelig. Bestond er iets zoals te veel bloed drinken? Wie wist het? Hij absoluut niet. Hij wist niks van vamps af en nu was hij er zelf 1 geworden. Hij vervloekte het. Hij was een monster geworden een erger monster dan hij al was. Een bloedhond, een bloedzuiger, de duivel van de nacht volgens sommigen. Hij keek Kira recht in de ogen aan. wat zou ze zeggen? Zou ze hem aanvallen? Of misschien zelfs erger. Zou ze walgen van wat hij nu had gedaan en weg lopen?

Kira stond bewegingloos en staarde Sorrow aan alsof ze het niet kon geloven wat ze had gezien. Dat kon ze ook niet, maar ze wist dat het echt was wat ze had gezien. Ze rook het bloed van de vrouw en zag het van Sorrows kin druppen. "Sorrow wat heb je in hemelsnaam..." ze stopte, ze wist niet wat ze moest doen, misschien moest ze bang zijn en wegrennen of moest ze Sorrow de huid vol schelden. Inplaats daarvan bleef ze Sorrow aanstaren wachtend op een verklaring waarvan ze dacht dat hij eigenlijk toch niet zou komen

'ik...' stamelde hij. Maar meer kreeg hij er niet uit. Hij keek om zich heen maar zag geen uitweg. Als zij niet zou weg rennen wilde hij dat maar al te graag doen maar inplaats daarvan zakte hij door zijn benen en ging voorzichtig zitten. 'ik had liever gehad dat je dit niet zou zien...'

Kira ontspande wat, hij reageerde anders dan ze had voorgesteld. Ze had allemaal scenario's voor zich gezien. Dat hij haar zou aanvallen, dat hij weet ik veel wat zou doen, maar dat hij op zijn knieën ging zitten had ze niet verwacht. "wa... waarom?" stamelde ze uiteindelijk, ergens voelde ze iets van medelijden voor Sorrow. Ze kende hem nauwelijks.

'waarom? je zegt het alsof het een keuze is die je kunt maken' Hij staarde naar het bloed. Proefde nog steeds de smaak in zijn mond en om de 1 of andere mannier kalmeerde het hem en gaf het hem een warm gevoel. Hij had gekozen om geen mensen bloed te drinken maar eenmaal je controle verloren bleek het je het gewoon niet meer te kunnen stoppen. Bij die gedachte gierde een jouwe rilling door zijn hele lijf.

"Hoe zou ik dat moeten weten. Ik weet niks van die" ze aarzelde even "Die vamps" Dat laatste kwam er harder uit dan ze bedoelde. Kira keek Sorrow aan met felle blik. Misschien als je beter keek kon je er ook een glimp medelijden inzien. Wat moest ze in hemelsnaam doen, van hem weglopen of hem helpen opstaan. Ze wist het niet dus bleef een beetje onhandig staan

Hij rook haar. Hij rook dat ze gespannen was, niet wetend wat z moest doen. Sinds wanneer kon hij zulke dingen nu ruiken. Leuk, weer al iets dat bewees dat hij niet meer tot de mensen wereld behoorde. Als Kyryé hier nu op hem neer stond te kijken zou ze zich geweldig voelen. Ze zou zich beter dan hem voelen omdat ze gelijk had. Omdat haar voorspelling uit aan het komen was over zijn toekomst. Maar hoe kon je nu dit zijn toekomst noemen. Het was geen toekomst, het was zijn ondergang. 'je hoeft niet blijven als je niet wil. Ik geloof dat momenteel niemand met zo iemand als ik wil gezien worden. Dus het geeft niet als je weg gaat. Het is volledig te begrijpen.'

Kira wist dat ze nu ongestoord weg kon lopen, maar ze kon toch niet doen alsof er niks was gebeurd. Inplaats van weg te lopen liep ze naar Sorrow toe. "Hoe is dit gekomen?" vroeg ze uiteindelijk maar. Ze ging op een stapel oude dozen zitten terwijl ze zo min mogelijk naar het roerloze lichaam van de nu dode vrouw probeerde te kijken.

Sorrow glimlachte. 'het is niet belangrijk... ' Hij herinnerde het zich eigenlijk maar met moeite. Persphones tanden die door zijn huid heen werden gestoken leek hij wel nog te herinneren alsof het nog maar net was gebeurd. Maar daarna en wat er daarvoor was gebeurd? Het leek met de minuut steeds meer te vervagen.