De Straten van Wetser

Met moeite liep ze over straat. De regen leek uit de hemel gegoten te worden. Kreunend van de pijn sleepte ze haar rechter been mee, terwijl ze zich met haar linker been vooruit probeerde te verplaatsen, maar dat ging met veel moeite en pijn. Bloed bleef achter liggen, op elke plek waar ze geweest was. Haar rechter hand hield ze tegen haar zij gedrukt, waardoor je bloed tussen haar vingers door kon zien lopen. Haar kleren waren rood en alles deed voor haar gevoel pijn.

Moon liep langzaam door de straten van Wetser. Haar doorweekte kleding plakte koud aan haar huid. De maan liet al het water glinsteren. Plotseling schrok Moon op toen ze een kreun hoorde. Een eindje verderop zag ze een meisje lopen; ze zag er niet al te best uit. Ze sleepte haar been over de grond en er lag bloed op de grond. Moon bleef even verstijfd kijken maar rende toen naar het meisje toe.
'Gaat het? Wat is er aan de hand? Wie ben je?' vroeg Moon haastig en bezorgd. Ze zag het bloed van haar dijen af sijpelen.

Met haar oog half open keek ze op, naar de bezorgde uitdrukking op het gezicht van het onbekende persoon. Ze ademde zwaar en onregelmatig. Bloed was in haar mond duidelijk te proeven. Ze werd er misselijk van. 'N-nari...' wist ze met moeite uit te brengen. Op de andere vragen gaf ze geen antwoord, gewoon omdat ze dat toch niet zou kunnen.
Het been waar ze met haar volle gewicht op moest leunen trilde en het was de vraag hoelang ze het ging volhouden. Precies op het moment dat ze zich dat afvroeg, zakte ze door haar been heen, alsof de grond onder haar werd weggetrokken en viel ze op de grond. Omdat ze -voor haar gevoel dan- hard terecht kwam, kreunde ze pijnlijk en kromp in elkaar.

De stem van het meisje - dat Nari bleek te heten - klonk zwak en zacht. Moon kon het nauwelijks verstaan. Ze zag hoe voor haar Nari ineens bewoog richting de grond. Te laat realiseerde Moon zich dat ze haar op kon vangen en ze keek toe hoe het meisje pijnlijk op de grond smakte. Geschrokken liet Moon zich op haar knieën zakken zodat het water haar broek nog natter dan het al was maakte.
'O nee, rustig maar,' hakkelde Moon. Ze had geen idee wat ze kon doen of zeggen. 'Wat is er gebeurd?' Ze wist niet waarom ze fluisterde. Zou ze iemand kunnen gaan halen zo midden in de nacht? Of zou ze iets kunnen doen?

Nari keek haar vanuit haar ooghoek aan, maar kneep haar oog weer stijf dicht als een soort reflex op de pijn. 'Vind je het echt het moment om daar nu over te gaan praten?' vroeg ze met een nauwelijks te horen sarcastische ondertoon. Hoe kon ze nu rustig gaan zitten vertellen wat er gebeurd was? Ze lag te creperen van de pijn en dan moest ze vrolijk gaan zitten zeggen wat er gebeurd was?

Moon keek schuin naar Nari. Het was inderdaad niet echt het goede moment om het dáár over te hebben. Ze wierp een blik op de wond op Nari's been. Het zag er niet al te best uit. Er droop bloed en pus uit en het was erg opgezwollen maar wat kon Moon nu doen? Plotseling kreeg Moon een ingeving en ze vond het dom dat ze dat niet gewoon meteen had gedaan.
'We gaan naar het ziekenhuis,' zei Moon zacht. Ze sloeg een arm om Nari heen om haar te ondersteunen.

(( Straks verder in een/het ziekenhuis? ))