de straten van...

Dit is gewoon in het algemeen. Straten kom je overal tegen dus geef je bericht gewoon een titel met daarin de vermelding van de stad of dorp. Je beschrijft zelf maar in je berichten hoe alles er uit ziet en wat de sfeer is.


personen: vrij
regels; 2 per post

-straten van NARUSAKI-


Sorrow liep over de loopbruggen en keek zoekend om zich heen. Dit was wel zeker de 13e stad waar hij had gezocht in de hoop Shimara te vinden. De brief de ze had geschreven hield hij stevig vast. Het was al lang nacht aangezien hij door Persephone's beet maar 5 uur ongeveer overdag kan rond lopen. Voor de rest van die tijd moet hij in de duisternis blijven. Dat op zich was best vervelend maar wat hem maar bleef storen was die drang naar bloed. Iedere week kreeg hij weer die honger. Als mens eet je normaal gezien 3 keer per dag om correct te zijn. Maar een vamp? Hij vermoede 1 maal per week, dus 4 keer op 1 maand. Het deed hem aan een bloedzuiger denken. Die at maar 4 keer per jaar. Sorrow was nu een vamp. Dus dat maakte van hem een soort van bloedzuiger... toch? De gelijkenis was er wel.

Shimara zat onder de brug, uit te kijken over het water bij een stuk grond dat net niet onder water stond. De bladeren die van de bomen waren gevallen waren bijna allemaal al verdwenen. Sommige dreven nog op het water, als kleine bootjes. Het zag er grappig uit en de kringeltjes gaven het iets sierlijks. Met een tevreden glimlach staarde ze ernaar, terwijl ze fantaseerde over de kerst. Yukira had beloofd dat ze het gingen vieren met haar vrienden. Eindelijk zou het een gewone feestmaand worden, zonder drama of wat dan ook.
Maar, ze dacht ook aan de andere. Zouden ze kwaad op haar zijn? Zouden haar ouders uitgevonden hebben met wie ze om ging? De dagdroom veranderde, in een nachtmerrie. Een nachtmerrie gevormd door slechte gedachtes en herinneringen. Hierdoor werd ze er goed aan herinnerd waarom ze hier eigenlijk zat.

Sorrow begon zijn moed te verliezen op haar ooit nog te vinden. Hij liep naar de iets lagere loopbruggen die vlak boven het water hingen. Hij keek om zich heen maar zag niks. Alleen maar een spetteren van het water. Hij voelde een brok in zijn keel die hij al vanaf hij die brief had gelezen weer prikkelen. Nijdig beet hij op zijn tanden en begon te lopen. Hij moest haar gewoon vinden. Ze zou dit niet alleen mogen doen. Hij had toch beloofd om haar te beschermen? Wat er ook maar gebuurde...

Shimara wilde zich recht stellen, toen ze met haar hand over een paar stenen gleed. Nadenkend keek ze van de stenen naar het water en weer terug. Voorzichtig en secuur pakte ze een platte steen van de grond, ging recht staan en nam de goede houding aan, zoals Sorrow haar geleerd had. Met een rechte gooi, zonder er al teveel kracht in te steken gooide ze de steen over het water en ketste drie keer. Daarna verloor het zijn snelheid en zonk het via het water naar de bodem. 'Josh!' riep ze vrolijk en grijnsde in zichzelf.

(Vertaling, alright then, cool, etc.)

Sorrow bleef abrupt staan. Hij had Shimara haar stem gehoort en draade zich om. Hij zag de kringen langzaam in het water verdwijnen. 'shimara..' mompelde hij zacht. Sorrow liep terug naar de brug waar hij net een paar meter verder had gestaan mar kon niet via deze weg er naar toe. De rapste mannier was gewoon van de brug afspringen. Dat deed hij ook aangezien het niet zo hoog was. Bij het landen hurkte hij lichtjes door zijn knieën en zag haar onder de brug staan. Kijkend vol overwinning naar de verdwijnende kringen. 'Shimara!' Riep hij uit voor hij het zelf goed besefte.

De grijns op Shimara haar gezicht veranderde in een geschrokken blik bij het horen van een zeer bekende stem. 'Crap...' zei ze zacht tegen zichzelf en deed haar kap ver over haar hoofd heen. Niet dat het veel zin had, aangezien hij haar toch al gezien had, maar het was meer een soort van reactie.
En tot zover zou het rustige weekje zijn. Het was nog niet eens voor twee dagen rust voor haar!
Wijselijk hield ze haar kaken stijf op elkaar geklemd en liet er geen enkel geluid uit komen.

Sorrow voelde oppeens een woede opkomen wannier hij naar haar toe rende. Met een ruk aan haar schouder liet ze haar naar hem kijken. 'Je liep weg! Waarom dacht je dat dat een verstandige keuze was? Het slaat nergens op'

Shimara leek even geschrokken te zijn van zijn plotselinge reactie, maar ze herstelde zich snel en sloeg kil zijn hand van haar schouder af. 'Als ik niet zou denken dat het een verstandige oplossing zou zijn, zou ik het niet gedaan hebben, of wel? Sorrow, geloof me maar, je weet nog niet eens 10 procent van wat er allemaal gebeurd is,' sprak ze kil met een kwade ondertoon en draaide zich weer om, naar het water. Ze staarde nogal zielloos naar de bladeren die over het heldere water heen dreven.
Eigenlijk was het best vreemd om elkaar weer zo te ontmoeten. Ze wist niet hoe ze zich moest gedragen, kwaad dat hij niet geluisterd had naar haar, of blij omdat ze hem weer zag.

'ookal weet ik bijna niks van wat er misschien te geburen staat, ik heb een belofte gemaakt die ik niet wil breken.' Als er iets met haar zou geburen zou hij het zichzelf nooit kunnen vergeven.

Shimara deed haar kap af, streek haar haren glad en zuchtte vermoeid. 'Weetje hoe mijn ouders mensen martelen? Ze beginnen klein, door je haren er pluk voor pluk uit te trekken. Dan, breken ze je tenen, langzaam en pijnlijk. Als ze daarmee klaar zijn, trekken ze je nagels uit je vingers en breken ze je toppen. Gevolgd daarna steken ze met een naald precies door het midden van je ogen heen en snijden ze heel langzaam de pezen van je polsen door. De rest zal ik je besparen. Maar mijn punt is, dat ik niet wil dat iemand door mij zoiets ondergaat. Ik heb het vaak genoeg moeten zien bij mensen die ik niet eens ken,' sprak ze monotoon en staarde nog steeds naar het water.

Sorrow voelde een tinteling door zijn rug gaan toen ze dat allemaal vertelde. Het deed hem aan zijn lustige mannier van doden denken. Traag en pijnlijk. Als hij de tijd had teminste of als hij iets wilde weten. Maar dan ook weer. Zo erg was hij niet. 'Shimara... ikn begrijp je standpunt. Maar begrijp dan teminste ook de mijne*

'Ik heb nog geen standpunt van jou gehoord. Ik had trouwens gezegd dat je me niet moest volgen!' zei ze op een strenge toon en keek hem van over haar schouder met een strenge blik aan.
Natuurlijk kon ze begrijpen dat hij opzoek geweest was naar haar, maar alsnog voelde ze een woede van binnen opborrelen. Een gevoel dat ze niet kon plaatsen of kon beschrijven.

'ik wil niet dat je gevaar loopt' Zei hij op een wat zachtere toon. Je kon de wanhoop zien in zijn ogen. Hij wilde duidelijk dat Shimara niets over kwam. Hij wilde haar beschermen.

'Onderschat mij niet Sorrow. Ik kan heel goed voor mezelf zorgen,' siste ze iets feller en kneep haar ogen wat tot spleetjes.
Ze had er een hekel aan als mensen haar onderschatte. Ze dachten dan dat ze zwak was. En als ze dachten dat ze zwak was, gingen ze haar uitdagen.

'ik weet dat je je in een gevecht prima voor jezelf kunt zorgen... maar de vraag is. Kun je dat ook emotioneel. Kun je het verdragen om mensen te zien sterven voor je ogen. Kun je helemaal alleen daar tegen aan.'

'Pff,' reageerde ze als eerste met een spottende toon. 'Ik heb genoeg mensen zien sterven, van jongs af aan al,' zei ze al wat kalmer en keek naar haar eigen handen. 'En niet alleen gezien,' zei ze zacht met een schorre stem.
'Sorrow, je had niet naar me moge zoeken. Jaren voordat ik jou kende, toen het leven nog onzekerder was, redde ik me ook altijd prima alleen,' sprak ze kil en koud. Woorden die zo doods en zo pijnlijk waren. Alsof het haar niks kon schelen.

'Shimara..' Zei hij zacht en pakte haar hand vast. 'ik geloof niet dat je het allemaal zo makkelijk kunt vergeten. Alsof het niks voorsteld om alles in je eentje op te lossen. Geloof me. Dat is het niet'

Shimara keek hem met een kille blik aan en trok haar hand terug. 'Jij begrijpt er duidelijk niks van,' zei ze monotoon en staarde voor zich uit. Misschien was het beter geweest als ze geen brief had gestuurd. Dan was er niks aan de hand geweest. Dan had ze hier gewoon gezeten, zonder problemen of wat dan ook.

Sorrow keek haar strak aan. 'prima...' Hij maakte een kort buiging wanneer hij naar achteren stapte. 'zoek het dan alleen uit, zonder hulp' Daarna flitste hij weg. gewoon puur van woede. Maar hij bleef in de buurt.

Shimara keek hem na en keek daarna weer over het water heen, voor slechts een paar seconden. Daarna draaide ze zich om en liep weg, de stad in. Met haar hoofd wat naar beneden hangen en haar kap op liep ze door de drukke straatjes door. Het voelde fout om dit te doen, maar het was het beste. Over een week zou het wel weer goed zijn, dan kon ze weer gewoon overal naar toe gaan zonder zich druk te maken.